Update Bielefeld

Lieveee lezers,

ondertussen ben ik weer thuis maar ik wou toch nog even updaten over mijn bijzondere ervaringen en dingen die ik heb meegemaakt in de laatste dagen van de stage week, want ja zelfs binnen 5 minuten kan er van alles gebeuren, zo liep bijvoorbeeld de infuus vloeistof verkeerd de ader binnen en werd binnen 5 minuten een arm zo dik en hard als een bowlingbal, dus gelijk de arts erbij en het infuus dicht en uit de hand..snel handelen is soms van levensbelang in een ziekenhuis en dat maakt het ook onwijs interessant, verder heb ik deze week een nieuwe opname gedaan bij een meneer, met deze meneer moest ik naar de arts voor kleine onderzoeken en vragen en toen we weer terug op de kamer waren gaf hij mij 5 euro voor de goede zorgen en voor het geduld dat ik had , ik zei dat mag ik niet aanpakken hoor meneer waarop hij zei niet zeggen, gewoon bij je houden.. mijn collega zei gelukkig wel hou maar dat heb je gekregen! :-) na de operatie heb ik deze meneer wederom verzorgd, bloeddruk opmeten, temperatuur, pols en zuurstof controle. ik heb hem het beste gewenst voor ik weer naar huis ging, deze zelfde dag kwam de kamer ernaast ook een nieuwe opname, een jongere man..in de 50 jaar zeer vlot en spontaan, en sprak een goed woordje Nederlands want hij en zijn vrouw hadden verwanten in Nederland, dus dat was wel even leuk.. vervolgens zou hij ook de volgende dag geopereerd worden en hij had wel een erg speciale wens, of zijn hoofd ook voor de helft kaalgeschoren kon worden en of zijn haar bewaard kon blijven, dan zocht hij na de operatie een specialist die zijn haar er weer aan kon maken, nadat ik dit besproken had met mijn collega en ik iets wat overdondert was door deze wens, kreeg ik te horen dat meneer geen 3 maand te leven meer had (hersentumor uitgezaaid) vreselijk, dat raakt je dan wel echt..

Maar goed in het ziekenhuis is het doorgaan en loslaten, toch kwam er nog een verhaal tevoorschijn tijdens de artsen visite van een man die een plaats had aangevraagd in de hospice voor verzorging, (35 jaar) uitgezaaide tumoren overal in het lichaam en zou de kerst niet meer halen..mocht naar huis want er was geen behandeling meer mogelijk. en dat op 1 dag, heftig!

Ook kregen we tot nu toe een van speciale patiënten op de afdeling, een vrouw met syndroom van down, en omdat dat natuurlijk mijn specialiteit is heb ik me kostelijk vermaakt met deze patiënt, zingen dansen , douchen mocht alleen ik doen .. prachtig, na de operatie moest ze in bed liggen en dat was natuurlijk niet te doen want energie dat mevrouw had, maar bedrust minstens 1 dag dat moest , ongelooflijk we waren geen vrienden meer, want ik was de BOE-man die moest zorgen dat ze in bed moest blijven..maar na 1 dag bedrust en gestabiliseerd te zijn mocht ze uit bed in de verpleegstoel, niet lopen maar wel zitten .. maar ook dat was niet goed genoeg want ze wou verderop staan met de stoel en niet voor de koffieruimte, en ze wou ook geen eten en drinken en dat liet ze wel merken ook..dus maar weer terug in bed en gelukkig werd het avonds wat beter en toen ik vroeg .. wilst du mein freundin sein? waarop haar lach terug kwam die haar zo prachtig maakt ze pakte mijn hand en zei naturlich. prachtig mens!

Dus zo zie je maar verdriet en blijdschap zitten allemaal erg dichtbij elkaar in een Ziekenhuis, de ene hersteld de ander niet. erg afwisselend maar heel interessant. nou dat was nog even een update van mijn bijzondere belevenissen, nu ga ik genieten van 6 dagen thuis zijn en dan weer terug, naar het toch wel vertrouwde Duitsland!

Liefs.